سایت Stern- همراهى نکردن تیم ملى فوتبال زیر ۲۱ ساله هاى آلمان در دیدار برابر رژیم اشغالگر قدس از سوى اشکان دژاگه خبر داغ هفته گذشته رسانه هاى آلمانى بود. این تصمیم دژاگه واکنش تند شوراى یهودیان و حتى برخى سیاستمداران آلمان را در پى داشت. هر چند فلیکس ماگات سرمربى وولفسبورگ و ماتیاس سامر مدیر ورزشى تیم هاى ملى آلمان از تصمیم دژاگه دفاع کردند.
این بازیکن ایرانى - آلمانى به تازگى در گفت وگو با پایگاه اینترنتى Stern مسائل خانوادگى را علت تصمیمش عنوان کرد و آن را سیاسى ندانست، این در حالى است که رسانه هاى آلمان این تصمیم دژاگه را سیاسى و ضد یهود ارزیابى کرده بودند.
متن کامل گفت وگوى دژاگه در زیر مى آید:

آقاى دژاگه، تا یک هفته پیش تنها کارشناسان فوتبال شما را مى شناختند اما امروز همه آلمان شما را مى شناسند. شما چون
ایرانى - آلمانى هستید، نخواستید با تیم ملى زیر ۲۱ ساله هاى آلمان در سرزمین هاى اشغالى بازى کنید. غیبت شما جنجال هاى فراوانى به پا کرد. روزنامه ها و سیاستمداران از فقدان هویت آلمانى شما انتقاد کرده بودند و دیتر گراومان،  نایب رییس شوراى مرکزى یهودیان ادعا کرد که شما سعى در بایکوت یهودیان داشتید. آیا شما از این همه حرف و حدیثى که به راه افتاده است،  شگفت زده شدید؟
< بله، البته. هرگز احتمال چنین چیزى را نمى دادم. هرگز چنین چیزى مدنظرم نبود. از این سوء تفاهم بسیار متأسفم. اگر برخى از نبود من تصور نادرستى داشته اند عذرخواهى مى کنم. این اتهام ها مرا بسیار بسیار ناراحت مى کند. من دشمن هیچ انسانى در روى زمین نیستم. من نژاد پرست نیستم.
مى گویند انگیزه هاى سیاسى دلیل تصمیم شما بوده است؟
< این حرف بى اساس و بى ربط است.
پس چه دلیل هایى براى این کار داشتید؟
< کاملاً شخصى. من این موضوع را به دیتر آیلتس،  مربى ام در تیم ملى زیر ۲۱ ساله هاى آلمان هم توضیح دادم. من علاوه بر یک گذرنامه آلمانى، یک پاسپورت ایرانى هم دارم. ایران تاکنون اسراییل را به رسمیت نشناخته است و شهروندان ایرانى به سرزمین هاى اشغالى سفر نمى کنند. من اگرچه از پنج، شش سال پیش دیگر در ایران نبوده ام، با این حال خانواده ام در سال چند بار به ایران سفر مى کنند. خویشاوندان زیادى در تهران داریم و همه به این امر مقید هستند.
آیا خانواده شما روى شما فشار آوردند؟
< خیر. روشن است که با پدر و مادر و برادرم درباره تمام این جریان حرف زدم. با این حال این من بودم که نخواستم بروم. از همین رو به «دیتر آیلتس» تلفن کردم.
مربى شما چه واکنشى نشان داد؟
< آیلتس تصمیم مرا درک کرد. او چند روز بعد به من تلفن زد و گفت به موقعیت من احترام مى گذارد و مرا براى بازى برابر اسراییل فرا نخواهد خواند اما براى بازى بعدى برابر مولداوى،  شاید بار دیگر مرا به اردو دعوت کند.
آیا شما فردى سیاسى هستید؟ آیا شما و خانواده تان جریان هاى سیاسى در ایران را پیگیرى مى کنید؟
< مى توانم به همه اطمینان بدهم که ما با سیاست هیچ سروکارى نداریم و علاقه چندانى هم به این موضوع نداریم.
شما در تهران به دنیا آمده اید و در برلین بزرگ شده اید، آیا براساس آموزه هاى قرآن زندگى مى کنید؟
< دین من اسلام است، به خداوند ایمان دارم. پیش از هر بازى به زبان فارسى خدایم را ستایش مى کنم. این آیین من است.
شما گفته بودید که نیمى از خون شما ایرانى و نیمى دیگر آلمانى است. منظورتان از این حرف چه بود؟ هر ۲ والدین شما ایرانى هستند.

< با این حرف مى خواستم بگویم که با هر ۲ کشور و فرهنگ پیوندى را احساس مى کنم، روى یک ساعدم برلین و روى ساعد دیگرم تهران را نوشته ام. خود را هم ایرانى و هم آلمانى احساس مى کنم. خانواده ام از ایران هستند. من اینجا (آلمان) بزرگ شده ام. من براى تیم ملى آلمان بازى مى کنم.
چرا شما تصمیم گرفتید براى تیم ملى آلمان بازى کنید؟ گفته مى شود پدرتان دوست داشت شما براى تیم ملى ایران بازى کنید.
< این حرف درست نیست. پدر هیچ گاه از من نخواست که براى تیم ملى ایران بازى کنم. پدرم همانند من زمانى که در ۱۶ سالگى براى نخستین بار به تیم ملى نوجوانان آلمان فراخوانده شدم احساس غرور کرد. من با کمال میل براى آلمان بازى مى کنم. فدراسیون فوتبال آلمان به من کمک کرد تا گذرنامه آلمانى داشته باشم. در این میان پدر و مادر و برادرم هم گذرنامه  آلمانى را دریافت کردند. آنچه درست است آن است که چندین تقاضا از سوى تیم ملى ایران وجود داشت. من تا ۲۱ سالگى این امکان را داشتم که براى ایران بازى کنم.
«تئو سوانسیگر» در شروع هفته جارى با شما دیدار خواهد کرد. به نظر مى آید، این گفت وگو نوعى بازپرسى باشد. آیا شما رفتار فدراسیون فوتبال آلمان با خودتان را جوانمردانه مى دانید؟
< به آقاى سوانسیگر هم همان چیزى را خواهم گفت که به شما گفتم. من همان طور هستم که هستم. هر کس که با من حرف مى زند، درمى یابد که در من چه مى گذرد و به چه فکر مى کنم: خانواده. در یک برنامه براى روزنامه باشگاه وولفسبورگ نوشتم که آرزو دارم صلح در تمام دنیا حکمفرما شود. هیچ تغییرى در دیدگاهم پدید نیامده است.
آقاى سوانسیگر بدون تردید از شما خواهد پرسید در بازى آتى برابر اسراییل چگونه عمل خواهید کرد. خانواده شما به این توفان خشمى که به پا شده چگونه واکنش نشان داد؟
< آنها هم همانند من شگفت زده بودند. آنها تلفن را از پریز کشیدند. برادرم هم از این که برخى روزنامه ها نوشته بودند او در تهران زندگى مى کند و براى باشگاه پیکان بازى مى کند، بهت زده شده بود. او در برلین و در کنار پدر و مادرم زندگى مى کند.
شما نخستین بازیکن ایرانى بوندس لیگا نیستید که از بازى در اسراییل کنار مى کشد. در سال ۲۰۰۴ هم بایرن مونیخ در بازى برابر مکابى وحید هاشمیان هموطن شما را به دلیل ناراحتى کمر همراه نداشت. آیا راحت تر نبود شما هم یک آسیب دیدگى را بهانه مى کردید؟
< نمى دانم که آن زمان چه براى هاشمیان پیش آمد. اگر دروغ مى گفتم برایم به مراتب بدتر بود. نمى خواهم هیچ کس را دست بیندازم.